Komu w drogę... temu aparat

W tym roku wyruszamy w połowie lipca, chcąc być na północy trochę później niż rok temu. Wtedy prawie nie było widać różnicy między nocą a dniem - szczególnie w dni pochmurne. Teraz liczymy na bardziej kolorowe niebo. Nasza załoga wyrusza dzień wcześniej - nocujemy w zaprzyjaźnionym domu koło Olsztynka a stamtąd nad morze jest już niedaleko. W Gdańsku robimy ostatnie zakupy - chleb i wodę w dużych baniakach, ładujemy się na prom i w końcu hurra - wypływamy.

Pogoda piękna, nastroje optymistyczne następnego dnia o 13 jesteśmy pod Sztokholmem i jedziemy na północ prawie bez zatrzymywania. Planujemy, że w ciągu 4 dni dojedziemy do półwyspu Varanger - tam mamy zarezerwowany domek, które stanie się bazą wypadową na tydzień. W mijanych rejonach dość trudno znaleźć miejsce do rozbicia namiotu na dziko, więc nie tracąc czasu zajeżdżamy na camping. Pogoda ładna, ciepło, ale w nocy budzi mnie hałas łopoczącego na wietrze namiotu i silny deszcz. Wichura wyrywa szpilki od przedsionka, sandały mokre. Rzeczy spod tropiku chowam głębiej żeby nie zmokły zapinam namiot i chowam się do śpiwora z nadzieją , że do rana deszcz ustanie. Zwijanie mokrego namiotu i pakowanie się w deszczu nie jest naszym hobby.Niestety podłoże jest twarde i szpilki wypadają co moment. W końcu zasypiam. Rano pogoda okazuje się łaskawsza, zwijamy namiot i ruszamy na Haparandę. Przed granicą fińską jest spore centrum handlowe tam robimy ostatnie zakupy - ceny niższe od norweskich. Oczywiście kupujemy nasze ulubione bułeczki cynamonowe, jakieś pieczywo chrupkie i chleb.

Każdego ranka pracowicie upychamy ( przepraszam - pakujemy z głową) nasz dobytek w samochodzie.